ARTICLES & REVIEWS

December 2010, God is een Toverbal, Pijpkrant, Amsterdam

September 2010, METRO, sms FRINGE bezoekers, Amsterdam

Voorstelling ‘Metro’ geeft je een klap in je gezicht #amsfringe #tf2010

DOOR HENK DE JONG – 11 SEPTEMBER 2010

GEPLAATST BIJ: FRINGE



Een nieuwe dag, dus nieuwe kansen voor het vinden van de grootste parel van de Fringe. Vandaag word ik vanaf Theater Bellevue meegevoerd naar een nabijgelegen steegje. Opeens zie ik haar liggen. Een junk, zoals er in Amsterdam meer rondlopen. Het liefst loop ik er dan snel omheen. Bang ze te ruiken of aangesproken te worden.

Metro, een stuk van Cat Smits en Anne Verheij, is een onaangename voorstelling. Dit keer kan ik niet doorlopen. Ze ligt op wat stukken karton in een hoekje van een sloopwoning. De regen drupt vlak naast haar been. Ze neemt een slok uit het blikje bier en krabt zich. De jeuk blijft en dus krabt ze weer. En weer. Smits speelt zo realistisch dat je bijna vergeet dat het om een voorstelling gaat. Haar pop houdt haar op de been. Dan staat ze op. Ze komt op me af. Ze komt te dicht bij. Wat gaat ze doen? Als ik niet inga op haar avances kijkt ze me zo vol haat aan dat het me naar de keel grijpt. Als het overige publiek niet ingaat op het bedelende handje van haar pop weet ze hoe laat het is. Ze pakt snel wat spulletjes bij elkaar en vertrekt. Iedereen kijkt zwijgzaam toe. Net als in het echte leven.

Metro is een performance die je hard in het gezicht slaat door je iets te laten zien waar je je ogen liever voor gesloten houdt. Een uur na afloop denk ik nog steeds aan het meisje. Wat een confrontatie en wat fantastisch gespeeld.

Metro van Cat Smits en Anne Verheij. Theater Bellevue, Amsterdam, 10 september 2010. Nog te zien tot en met zaterdag 11 september 2010.

September 2010, METRO, FRINGE Festival, Amsterdam

SMS recensies

Recenseer deze voorstelling! SMS ‘FRINGE 38’ + jouw recensie naar 3555.


onderbuik gevoelens

Notitie van +31618****** op 11 september 22:05


indrukwekkend, geloofwaardig, heel dichtbij, confronterend. Mooi geluid ook. Totaalervaring erg mooi.

Notitie van +31645****** op 11 september 21:17


Mooie voorstelling, soms eng en confronterend, maar heel goed! De geluiden waren een geweldige aanvulling. Locatie ook cool.

Notitie van +31642****** op 11 september 21:16


goed geluid man. Hoer waar blijft mijn geld!

Notitie van +31653****** op 11 september 21:16


wowie!

Notitie van +31643****** op 11 september 21:15


intens gevoelig grimmig

Notitie van +31624****** op 11 september 20:40


Metro is een gedurfd experiment, een intrigerende ervaring waar je wordt ingezogen en uitgesmeten.

Notitie van +31616****** op 11 september 19:51


Super, geloofwaardig

Notitie van +31641****** op 11 september 19:42


heel indringend, knap gespeeld: kippenvel!

Notitie van +31657****** op 11 september 19:25


metro; mooi en integer, verassend klein pareltje!

Notitie van +31653****** op 11 september 17:04


mag ik mijn popje terug?!

Notitie van +31642****** op 11 september 1:15


Recht in het gezicht. Raakt. Rauw. Mooi en ontroerend. X Bas en Eva

Notitie van +31619****** op 10 september 21:44


confronterend!

Notitie van +31620****** op 10 september 19:19


gisteren Metro gezien, een beleving! Alida

Notitie van +31652****** op 10 september 14:05


Een juweeltje!

Notitie van +31622****** op 9 september 19:37


intiem en verstild; ogen onafwendbaar. Pakkend en goed poppen - spel. Mooie plek. Lastige gevoelens.

Notitie van +31641****** op 9 september 19:32


Mn strot werd een beetje afgeknepen. Gelukkug maar kort.

Notitie van +31610****** op 9 september 19:31


indrukwekkend, spannend, naar... Een eng meisje, een lieve pop, ik heb er jeuk van:-) ga zien!

Notitie van +31641****** op 9 september 19:29


Angstaanjagend en weerzinwekkend goed!!

Notitie van +31651****** op 9 september 19:28


confronterend en herkenbaar, zonder gesproken tekst maar dat is ook niet nodig. De geluiden van een doorgetrokken wc en het issuip van de airco maken

Notitie van +31612****** op 9 september 19:11


Erg mooie performance. Indringend, confronterend en dichtbij.

Notitie van +31655****** op 9 september 19:07


verrassend, verwarrend en echt. Heel goed.

Notitie van +31630****** op 8 september 20:22


Indringende voorstelling die heel dichtbij komt

Notitie van +31614****** op 8 september 17:50


heel mooi portret

Notitie van +31610****** op 8 september 17:25


metro indrukwekkend en confronterend

Notitie van +31653****** op 5 september 22:29


zeer interessant. Ondanks de korte tijd :) voel je echt met t meisje mee. En denk je oh nee kind doe toch niet!

Notitie van +31624****** op 5 september 20:07


confronterend zeer indringend fantastisch gespeeld goed uoor middelbare scholen ter educatie

Notitie van +31625****** op 5 september 19:40


ontroering en waardering! Knap gedaan.

Notitie van +31653****** op 5 september 19:36


prachtig gespeeld, confronterend en indrukwekkend, word er stil van....

Notitie van +31651****** op 5 september 19:29


Metro: heel mooi - verfijnd - indrukwekkend - constant \'entertaining\' - vakwerk

Notitie van +31653****** op 5 september 17:44


gister avond na lange tijd weer eens echt verrast. Een mooie harde performance. Proficiat.

Notitie van +31613****** op 5 september 11:09


rauw, onaangenaam en moedig. Bijna niet mogelijk om niet geraakt te worden.. Top!

Notitie van +31630****** op 4 september 17:50


koude rillingen! Heel erg mooi!

Notitie van +31651****** op 4 september 17:48


soms is het leven niet meer dan een portie crack

Notitie van +31615****** op 4 september 17:34


een tochtige leegte waar ik me een ongenode voyuer voelde

Notitie van +31619****** op 4 september 17:33


Dit is wat theater zou moeten zijn. Het dringt door. Wat bijzonder!

Notitie van +31614****** op 3 september 20:20


mooi, onverwacht, aangrijpend, zet je aan het denken

Notitie van +31621****** op 2 september 22:28

Ik Ben Pinguin


Als het maar ogen heeft

20 maart 2010

Als het maar ogen heeft blijft het voor mij interessant.

Een schaar als kraaiende haan. Iets dat leek op de scharnieren van een deur op een ijzeren tafeltje gelast als een soort van zwerfhonden. Een knijper, een paar hamers en een kruik als bezoekers. Een stoffen hond en een slagtand als hoofdpersoon. Dat waren de acteurs in het stuk Survival van het TamTam Objektentheater. Objecttheater zoals ik het wel kon verwachten, maar dat ik er totaal niks mee zou hebben was verrassend.

Misschien vind ik het te kinderachtig of ben ik mijn kinderlijke fantasie toch echt kwijt geraakt. Het werd allemaal prachtig goed uitgevoerd. Goed licht, passende muziek en het huisje was meer dan fantastisch gemaakt. Maar ik zie de mensen, de poppenspelers, dus wil ik dat de pop het ook ziet. Het gevoel van een omgekeerde vierde wand. Niet de mensen op het podium moeten doen alsof ik er niet ben, maar ik moet doen alsof zij er niet zijn. Daar had ik grote moeite mee.

Gelukkig werd één keer wel de speler bedankt door de slagtand met ogen. De ogen zijn voor mij belangrijk, dan herken ik iets, dan kan ik het levenloze ding leven geven in mijn fantasie. Als er geen ogen op zitten blijven het slechts voorwerpen in handen van volwassen mensen.

Dat ik er niet veel van begreep komt waarschijnlijk ook wel door het voorprogramma dat mij wel wist te raken. Heel kort, slechts een kwartiertje, maar ik zal het niet snel vergeten. Twee deuren verderop werden we in een klein groepje in een hal/stalling geleid. Eerst denk je dat je daarna nog wel een deur door moet, maar nee, daar lag direct achter de deur iemand op de grond. Ogen open, doodse blik in haar ogen en een wit weggetrokken gezicht. Naast haar lag een kleine marionet. Toen wij ons ongemakkelijk langs de muren van het intieme vertrek hadden verspreid begon de pop te bewegen na een minuut.

De pop maakte de bijna dode vrouw wakker of hielp haar te leven. Ze kwam overeind en ging zitten, keek glazig voor zich uit. Wat er verder gebeurde ging met zo’n uiterste precisie dat het eng was. De sigaret, de muziek, de pop die nog een keer tot leven kwam en de vrouw geruststelde. Waarna de vrouw besloot om de pop open te maken en in de vulling op zoek te gaan naar het laatste restje heroïne. Het was op. In steeds grotere, maar rustige paniek zoekt ze alle zakken van haar rafelige broek af en vind nog niks.

Dan maar een sigaret. Gooit de pop achteloos weer weg en ziet opeens ons staan. Ze kijkt mij aan en om mijn angst te verbergen lach ik met pijn in mijn kaak. Het enige wat ik kan denken is, ‘nee, je waagt het niet, je gaat niet op mij afkomen’. Terwijl ze opstaat kijkt ze mij nog steeds met dezelfde onbeschrijflijke blik naar mij. Nog steeds verwacht ik dat ze op mij af gaat stormen en mijn geld gaat jatten. Ik kijk naar de grond, naar de andere toeschouwers die ook geen poot verroeren. Gelukkig kijkt ze weg, naar een ander, in de hoop daar wel een blik te vangen die haar kan helpen. Als laatste redmiddel pakt ze de pop en laat de pop bedelen. Als ook dit niet lukt loopt ze weg naar buiten.

Wij staan daar nog. Met een man of acht. Stil. Niemand durft te bewegen, niemand durft te klappen, moeten we wel klappen? Na 2 minuten die er 5 leken kwam de andere maakster met haar kop door de deur, of we eruit kwamen. Met een grote glimlach liep ik weer de straat op, dit was bijzonder, dit was goed, dit greep mij aan. En wat nou het verschil is tussen dit en een echte junk observeren weet ik niet. Waarschijnlijk de veiligheid van de theatrale code, toch gaf het genoeg stof tot nadenken. METRO Cat Smits en Anne Verheij, een kwartier slechts, maar puur.

Ik Ben Pinguin wordt met trots aangedreven door WordPress, vertaald door Michel Klijmij.

Maart 2010, METRO, Ostade Theater, Amstedam

Juli 2009, ZeeSpiegelVluchtelingen, Over ‘t IJ Festival, Amsterdam

Juni 2012, Sneak Preview, NRC next, Amsterdam

Juni 2012, Sneak Preview, Het Parool, Amsterdam

Juli 2009, ZeeSpiegelVluchtelingen, Over ‘t IJ Festival, Amsterdam

SNEAK PREVIEW - RECENSIE LISA REINHEIMER


Sneak Preview; de niqab binnenste buiten.


Eindelijk gaat de zaaldeur open en dromt het publiek binnen. We lopen langs een groot gedrapeerd doek. Het dansvlak is gehuld in stof, haast gesluierd. Als ik wil gaan zitten, word ik teruggeroepen: “Mannen links, vrouwen rechts”. Afgaande op de hoeveelheid vrouwen die naar een dansvoorstelling komt, misschien een naïef idee. Dan zien we een vrouw in niqab. Ze loopt gedisciplineerd rondjes en wrijft over haar handen en mond alsof zij zich wast voor het gebed.


Wat begint als een bewegingsonderzoek naar de niqab, het ritme van de stof gedicteerd door de vrome discipline, wordt via interviews tot een persoonlijk document over toenadering en verbazing. Ontstaan uit Mouna’s eigen fascinatie en angst voor deze niqab dragende vrouwen, zoekt deze voorstelling naar hun stem. Dans en filmfragmenten wisselen elkaar af. De interviews vormen het kader voor Mouna’s persoonlijke onderzoek, dat zij in dans vertaalde.


De dans lijkt steeds een persoonlijke illustratie bij de interviews, die Mouna samen met Marieke Helmus maakte in Marokko. Deze vrouwen voelen zich trots door het dragen van de niqab en lijken allerminst domme volgzame vrouwen. De interviews beginnen met vragen over de niqab zelf; Waarom een niqab of het niet onpraktisch en warm is. Vervolgens zoeken ze naar de vrouw achter de stof en worden de vragen persoonlijker. Hebben zij dezelfde dromen als wij, lachen zij ook, hoe herkennen vriendinnen elkaar, houden zij ook van dansen? Maar hoe vormt de dans hier een aanvulling op?


Via de dans probeert Mouna verschillende facetten te vatten. Een abstracte benadering wordt afgewisseld door een persoonlijke en sociale. Dit is bijvoorbeeld goed verbeeld in de scène waarin Mouna zelf een niqab aantrekt. Als een robot en strijdster kleed ze zich aan. Bijgestaan door Roxana Verwey die, bijna, de hele voorstelling gehuld is in niqab, maar tegelijk heeft deze scène iets lieflijks, waar twee vriendinnen elkaar helpen. Wat in de eerste scènes lijkt op een onbenaderbare lichaamstaal, gewapend achter het stof, wordt zo steeds meer ontdaan van zijn zwaarbeladenheid.


De interviews geven de niqab dragende vrouwen letterlijk een stem, verbazen zij door hun welbespraaktheid en eigengereide keuzes. Naast hun sterke geloofsovertuiging, spreken zij over de uitzonderlijke positie die zij genieten door het dragen van de niqab. Zij zijn trots op hun keuze. Dit staat enigszins in contrast tot de dans, die een intieme en lieflijke  toenadering tussen twee vrouwen laat zien. Hier voert overtuiging veel minder de boventoon, maar juist het opbouwen van een vriendschappelijke band. Een persoonlijke stem lijkt zo veel meer door de beelden te spreken, dan door de interviews.


De beelden die Mouna schept, laten sterke en onderzoekende vrouwen zien. Zij laten de niqab als object verschijnen, als middel dat hun bewegingen contrasteert. Zij zoeken elkaar, kleven samen, dansen samen. De niqab binnenste buiten. Even lijken zij een brug te slaan tussen onverenigbare overtuigingen. 


Wat blijft na de voorstelling is een wringend gevoel tussen ongeloof en verbazing over de vrouwen die kozen voor een niqab, maar laat eveneens een respect ontstaan voor de lieflijke wijze waarop Mouna deze toenadering zoekt.


Lisa Reinheimer

Juni 2012, Sneak Preview, Amsterdam

Mei 2013, Chamaeleon, Wolfsburg

Oktober 2013, Dans Magazine

Oktober 2013, Trouw

Oktober 2013, TheaterKrant